Perfect? Ik ben al blij als m’n koffie warm is…

Er zijn van die dagen… waarop je denkt: “Als ik nu gewoon vijf minuten mag zitten zonder dat iemand op me klimt, me roept of iets plakt aan mijn broek, ben ik al blij.”
Spoiler: die vijf minuten komen zelden.

Zo’n dag had ik laatst. Ik had drie sokken in m’n hand waarvan er geen één bij elkaar paste, de boter was op én ik had per ongeluk mijn koffie in de magnetron laten staan… van gisteren. En terwijl ik mezelf – licht verslagen – op de bank plofte met de energie van een natte vaatdoek, gebeurde het.

Mijn zoontje kwam aanlopen met zijn allerliefste knuffel. Die ene die *nooit* meegegeven wordt. De knuffel die ‘s nachts beschermd wordt alsof het een nationale schat is. En hij legde hem zachtjes op mijn schoot.
“Voor jou, mama. Omdat je verdrietig bent.”
Alsof hij precies zag wat ik zelf amper kon benoemen.

En daar zat ik dan. Niet als perfecte moeder met Pinterestwaardige bento-lunches en een smetteloze keuken. Maar gewoon: ik. In mijn slobbertrui, met een beetje mascara op mijn kin (vraag me niet hoe), en een knuffel op schoot die zei: je bent genoeg.

Ik dacht altijd dat een goede moeder een soort magische mix moest zijn van geduld, structuur, eindeloze liefde én een opgeruimd huis. Maar mijn kind heeft me iets anders geleerd. Hij heeft me geleerd dat je ook een goede moeder bent als je even niks weet, als je chagrijnig bent, of als je huilt. Misschien zelfs juist dán.

Want het is in die momenten – wanneer ik het even niet weet, wanneer ik sorry zeg voor mijn gemopper, of samen met hem om iets stoms lach – dat we het echte werk doen. Daar, in dat rommelige leven, zit de verbinding.

Perfect moederschap? Ik ben ermee gestopt.
Wat ik wel probeer te zijn? Aanwezig. Eerlijk. En af en toe gewoon een moeder met kruimels op d’r trui en een knuffel in d’r handen.

Want blijkbaar is dat precies genoeg.