Eventjes alleen
Ode aan Marco, aan het leven, en aan alle moeders die het proberen
Daar zat ik dan. In mijn eentje. Althans, dat was de bedoeling.
De zon scheen zacht, de thee stond klaar, de playlist stond op aan — en daar klonk ‘ie dan. Marco. Onze Marco. De Marco die we eindelijk weer hardop mogen draaien zonder dat iemand met opgetrokken wenkbrauwen “o ja, dát gesprek” begint. Nee, gewoon Marco. Met Eventjes alleen.
Het moment was bijna heilig. Totdat…
PING.
Een appje. Lestijd. Eén van jullie (heel goed hoor) meldt zich af. Natuurlijk, dat kan, altijd. Dus ik stuur even een berichtje terug naar Nathalie. Maar ja, voordat ik die verstuur…
PING.
Een ander lief lid wenst me beterschap. Wat schattig. Even terugtypen. En terwijl ik dat doe…
PINGPINGPING.
Serieus. Marco is al halverwege het eerste couplet. “Ik wil even alleen zijn…” Nou, ik ook Marco. Ik ook. Vliegtuigstand aan. Gênant veel moeite voor zes minuten me-time.
En dat begon allemaal op een druilerige zondagmiddag in 2024. Terwijl ik, met een roller druipend van de latex en een Spotify die deed wat ‘ie wilde, in de studio stond te klussen. Alleen. Echt alleen. In m’n eigen creatieve grot. Eventjes alleen schalde ineens uit de speaker en raakte me meteen. Ik dook op mijn telefoon om het nummer op te slaan. Verf op m’n scherm, m’n hoesje, en ja hoor… het stemmetje van mijn vriend in m’n hoofd: “Karin… wat heb je nu weer met je hoesje gedaan?”
Ach ja. Prioriteiten.
Het werd mijn mantra. Mijn dagelijkse lied, tenminste dat probeer ik. ’s Avonds in bed vraag ik me altijd af, is het me vandaag gelukt, gelukt naar het nummer te luisteren terwijl ik echt Even alleen was? Maar ook mijn soundtrack bij de eindontspanning, in de studio en bij het moeder-kindhuis waar we niet streven naar perfectie, maar naar kleine stapjes. En iedere keer weer datzelfde gevoel: even pauze. Even niks. Even… alleen.
En dan nu dus, dat zeldzame moment. Ik was geveld door de griep, even niet aan het werk, maar twee thuis, de hond in comateuze toestand ergens onder de bank. De dochter die thuis is, is boven op haar kamer. Dat dacht ik tenminste. De andere liep dapper de Vierdaagse. En mijn vriend is nog niet thuis uit het werk. Moment Karin. Dit is jouw moment!
Totdat…
MAMMMMMMMMMM!
Iedere moeder weet exact welke toon ik bedoel. Er steekt een hoofd uit het badkamerraam, ze kijkt de tuin in. Roept zo hard dat de hele buurt het horen kan: Mammmmmmmmmmmmmmmm de shampoo is op.!!!!!!!! Of het universum vergaat, wat op dat moment exact hetzelfde voelt. Dus ik naar boven. Shampoo overhandigd. Weer naar beneden. Volgende poging.
Ik zit. Ogen dicht. Marco opnieuw vanaf het begin. Ik voel de zon. De thee is nog nét warm.
WAF.WAF. WAF. WAAAAF.
De hond slaat aan. Natuurlijk staat er iemand voor de deur. En nee, de deurbel hoor je niet in de tuin al helemaal niet met dopjes. Maar lang leve een waakzame hond. Marco op pauze. Stoel uit. Loopje naar voren. Jongeman van een goed doel. Lieve jongen hoor. Echt. Maar toch. Voor het goede doel, vliegtuigstand eraf. Je voelt het natuurlijk al aankomen, daar waren weer de PINGS. Gewoon negeren zegt het stemmetje in mijn hoofd. De jongen vertrekt, achter me trek ik de deur dicht en of de hond weer besefte dat er nog meer leven in huis was liep hij vrolijk achter me aan.
De hond ziet mij als nu als zijn kans. Hij denkt alleen maar aan spelen — hij wil aandacht. En krijgt hij het niet? Even niet makker, over 6 minuten ben jij weer aan de beurt. Het spelen past niet in mijn me-time plaatje. Dan blijft ‘ie zijn berg met speeltjes als een soort Lego-Jenga voor me opstapelen. Of ik het dan wel moet begrijpen, hij blijft ze brengen, hij haalt ze overal uit de tuin weg.
Terug naar mijn plekje. Met een theetje dat nu lauw is, maar ach hij staat er nog. Ik lach en grom tegelijk. Maar goed. De playlist speelt nog. Marco is bijna bij het einde. Ik heb het gehaald!
Vliegtuigstand was ik er vergeten op terug te zetten, de Spotify koos zelf het volgende nummer. En dit geloof je niet, door mijn dopjes galmde Frank Boeijen met: “Zeg me dat het niet zo is.” Treffender had het niet gekund. Ik lach in mezelf. Mooie afsluiter. En dan laat ik de playlist even zelf haar eigen weg vervolgen en heb net besloten zo terug te gaan naar het nummer waar het vandaag allemaal mee begon. Weer een nummer van Marco, maar nu met een onbekend nummer voor mij. Ontroerend mooi. Perfect voor een yogales. Ik pak m’n telefoon om het op te slaan voor jullie. Het nummer is nog niet ten einde…
BRRRRRRRRRRTTTT.
De achterbuurman. Met z’n heggenschaar de haag aan het snoeien. Tuurlijk. Tuurlijk. Alsof het universum collectief heeft besloten dat dit er ook nog zes minuten alleen voor moeders een utopie is. Marco harder. Ik weiger op te geven. Maar op hetzelfde moment…
POORT KRAKT.
De andere dochter komt thuis van de Vierdaagse. Ik ben nog niet op de helft van m’n nummer, maar tjaaa…. Telefoon maar weer uit en op stilstand. Belangstelling tonen. Want ja, je bent toch moeder. En net als ik me terug nestel in mijn stoel, komt de ander dochter met natte haren aangelopen. “Mam, ik ga ff naar buiten.” Ja lieverd. Doe dat. Echt. Leef je uit.
Ik geef op. Maar ik lach. Want dit is het leven. Mijn leven. Jouw leven. Ons leven.
Een aaneenschakeling van pogingen om eventjes alleen te zijn. En hoewel het zelden lukt — blijf proberen. Lach erom. Gun jezelf die pauzes. Ook als ze maar vijf seconden duren.
Want net als dat prachtige nummer van Marco, zit de schoonheid in het proberen, het voelen, het even echt alleen zijn — al is het maar in je hoofd.
Inmiddels is de zon verdwenen, de thee omgestoten door 1 van de dochters terwijl ze even naast me kwam staan. Ik besluit maar snel naar boven te schieten om van mij hilarische 45 minuten die eigenlijk maar 6 minuten snel een blog te schrijven voordat mijn vriend thuis komt voor zijn verlate avondmaal. Ik type echt letterlijk de laatste punt, hoor muziek buiten en daar komt hij net aanrijden. Wat een timing…
Liefs,
Karin
