In tranen geroerd

Toen ik ruim twaalf jaar geleden mijn bedrijf begon, had ik al een diepe wens: werken voor het moeder-kindhuis. Die wens kwam niet uit het niets. Ik geloofde, en geloof nog steeds, dat als je écht het beste wilt voor moeder en kind, je niet alleen moet werken met de vrouwen die daar bewust voor kiezen. Juist die moeders die het niet vanzelfsprekend als prioriteit zien, verdienen aandacht, beweging, voeding en liefdevolle begeleiding. Het voelde voor mij als mijn plicht om er ook voor hén te zijn.

Maar waar begin je? Er was nergens op internet een contactadres te vinden. Lange tijd dacht ik bovendien dat het moeder-kindhuis enkel voor tienermoeders was. Toch bleef het verlangen sudderen. Zoals met zoveel in mijn bedrijf: als je durft te dromen, verlangt, hoopt én het uitspreekt, dan ontwikkelt het zich op zijn tijd. Precies zoals het mag gaan.

Op een mooie zaterdag, waarop ik weer vol enthousiasme een buitenworkout gaf, raakte ik in gesprek met een van de deelneemsters. Ik vertelde over mijn droom om iets te kunnen betekenen voor het moeder-kindhuis. Tot mijn verrassing antwoordde zij dat haar man daar werkte. “Als je nu een mailtje stuurt,” zei ze, “dan haalt hij het er voor je uit.”

En zo begon het, ruim drie jaar geleden.

De eerste periode was anders dan nu. We hebben geleerd, bijgesteld, afgestemd. Inmiddels geven Nathalie en ik wekelijks lessen: yoga, workouts, koken, zingen. Geen vastomlijnd programma, maar afgestemd op de vrouwen die er zijn. In de praktijk blijkt wat werkt. Wat nodig is. Wat raakt.

En dat doet het. Het raakt. Elke week opnieuw. Tot in mijn ziel.

Zoals vanochtend.

Er is een jonge vrouw die zich wekenlang afzette tegen mij. Ze wilde niets horen over “sporten”, zeker geen “go, go, go!” Ze wilde niet meedoen, wilde geen enthousiaste trainster die haar opjutte met opzwepende muziek. Ze zei letterlijk: “Ik bepaal zelf wel wat ik doe.”

Ik drong niet aan. Ik luisterde. Ik was er. En ergens, op een onverwacht moment, kwam er een omslag. Het was tijdens carnaval. De eerste foute hits deden hun intrede. En ik merkte: deze muziek wérkt. Er werd geglimlacht, gedanst, zelfs gezongen.

Vanaf dat moment draaien we meezingnummers. We sluiten de microfoon aan. De energie verandert.

En vandaag? Vandaag kwamen de verzoeknummers. Whitney Houston. Adele. Frozen.

De jonge vrouw die weken geleden nog geen woord met me wilde wisselen, pakte de microfoon. En zong. Wat een stem. Wat een kracht. Wat een ziel.

En daar stond ik. De stoere sportjuf. In het moeder-kindhuis, tussen vrouwen met ieder hun eigen, vaak ongeziene verhaal. En ik zag hoe zij in hun kracht kwamen. Niet door te pushen, maar door te verbinden. Niet door dwars erdoorheen te denderen, maar er liefdevol omheen te bewegen.

Kippenvel. Tranen in mijn ogen.

Wat een prachtige opdracht. Wat een diepe voldoening.

Liefs, Karin