Daar stond ik dan, jaren geleden, op het schoolplein. Twee meiden aan de hand, tassen vol tekeningen, haren in de wind. De kleutertijd. De tijd waarin je denkt dat het allemaal nog een beetje zacht is. Lief en ondersteunend. Maar wat ik vond, was iets anders. Een onzichtbare strijd. Niet tussen kinderen, maar tussen moeders. De schoolpleinscene. De luizenmoeder was toen nog satire, nu voelt het soms als een documentaire.

Laten we eerlijk zijn: moederschap is prachtig, maar ook intens. En wat het nog zwaarder maakt? De sociale dynamiek. Want in plaats van sisterhood, vond ik vaak competitie. In plaats van steun, soms oordelen. En ja, ik lach hard mee als ik De Luizenmoeder kijk. Maar ergens, heel diep vanbinnen, voel ik ook tranen prikken. Want ik herken het allemaal. En ik weet: ik ben niet de enige.

Schoolpleinobservaties en stille oordelen

Met twee dochters van inmiddels 14 en 12 jaar heb ik inmiddels aardig wat schoolpleinuurtjes verzameld. Genoeg momenten waarop ik mezelf tegenkwam. Waarop ik me klein voelde, tekort voelde schieten, of juist geïrriteerd was door het gedrag van andere ouders.

Zo herinner ik me die ene moeder nog goed. Ze stapte op me af, fronste haar wenkbrauwen en zei: “Jij bent er wel weinig, hè?” Toen ik vertelde dat ik werkte, was haar reactie: “Ooo, dan moet jij je werk wel heel leuk vinden.”

Wat zij niet wist, was dat ik op dat moment een alleenstaande moeder was. Dat ik móést werken. Voor mijn kinderen. Voor ons. En dat ik op dat moment helemaal niet genoot van mijn werk, maar simpelweg geen keus had. En toch – ik verdedigde me. Ik voelde me betrapt, beoordeeld, tekort. En zij? Ze haalde haar neus op toen ik zei dat ik gescheiden was. Alsof dat ook al iets zei over mijn kwaliteiten als moeder.

De wedstrijd der perfectie

Of die andere moeder, die tijdens een traktatiemoment volledig de regie overnam. Een meisje wilde trakteren op beschuit met muisjes – omdat haar zusje geboren was. Een traditie. Maar deze moeder vond de suiker onverantwoord. “Ik maak wel papieren beschuitjes,” zei ze, “veel gezonder.”

Begrijp me goed: ik ben geen fan van suiker op school, en ook onze school is daarin streng. Maar geboorte? Dat is een uitzondering. Omdat het een diepgewortelde traditie is, en omdat het een moment van vreugde is. Maar deze moeder maakte er een project van. Een statement. Alsof haar visie de enige juiste was. De walste zo over de kraammoeder heen… zij moest dus uit haar kraambed gaan strijden voor een traktatie op school. Dat verzin je toch niet.

Of die moeder die bij elk klusje haar hand opstak. Iedere knutsel, iedere hulpactiviteit, iedere kerstochtend – ze was erbij. En niet alleen dat: ze maakte ook nog een strak Excel-overzicht van alle bijdragen van de andere ouders. Toen dacht ik nog: waar je zin in hebt… Niet veel later kreeg ze een burn-out. En zeven jaar later stond ze er weer. Om mij erop te wijzen dat ik mijn taakje niet helemaal goed had uitgevoerd. Tja.

Waarom doen we dit?

Wat is het toch, dat we elkaar als moeders zo vaak de maat nemen? Is het onzekerheid? De behoefte om het goed te doen? Angst om tekort te schieten? We dragen allemaal zoveel verantwoordelijkheid, zoveel liefde, zoveel zorg. En toch is het vaak niet genoeg – voor onszelf, voor elkaar.

We leven in een tijd waarin het moederschap zichtbaar is, meetbaar zelfs. Wie bakt de mooiste cupcakes? Wie maakt de origineelste traktatie? Wie organiseert het beste kinderfeestje? En ondertussen vergeten we wat écht belangrijk is: dat onze kinderen ons nodig hebben zoals we zijn. Niet perfect. Wel echt.

Geen oordeel, maar erkenning

Ik ben geen heilige moeder. Ik heb me ook weleens geërgerd, veroordeeld, gepraat over een ander. Maar ik heb ook geleerd. Dat achter elke moeder een verhaal schuilt. Een strijd. Een kwetsbaarheid. En dat we elkaar daar veel meer in mogen zien.

De moeder die altijd te laat komt, komt misschien net uit een zware nachtdienst. De moeder die nooit iets bakt, heeft misschien net haar relatie moeten beëindigen. De moeder die op alles ja zegt, hoopt misschien dat ze dan gezien wordt.

We mogen zachter zijn. Eerlijker. Open. En vooral: minder bang om tekort te schieten. Want we doen allemaal ons best. Op onze eigen manier.

ZON voor jou – en voor moeders zoals jij

In mijn studio ZON voor jou in Doetinchem werk ik niet alleen met vrouwen in hun zwangerschap, maar ook met moeders. Vrouwen die zich verliezen in hun rol. Die zich klein voelen, onzeker, schuldig. Die moe zijn van de lat die zo hoog ligt. Hier is ruimte voor jouw verhaal. Zonder oordeel. Met zachtheid.