In een wereld waarin steeds meer maakbaar lijkt, van je carrière tot je uiterlijk, bots je soms keihard tegen de grenzen van die maakbaarheid aan. Zwanger worden – voor velen een vanzelfsprekend pad – is voor anderen een weg vol hobbels, verdriet en wachten. Uitgestelde zwangerschapswens is anno 2025 geen uitzondering meer, maar een verhaal dat veel vrouwen – en mannen – delen. Toch rust er nog steeds een groot taboe op. Want wat zeg je tegen iemand bij wie het niet lukt? En hoe ga je om met het knagende gevoel van leegte terwijl je omgeving doorspoelt?

In Nederland kampt naar schatting 1 op de 6 stellen met vruchtbaarheidsproblemen. Dat zijn honderden duizenden mensen voor wie de kinderwens niet vanzelfsprekend in vervulling gaat. In Doetinchem en omstreken zie ik het ook: vrouwen die zich aanmelden bij ZON voor jou, mijn praktijk, omdat ze hun lichaam niet meer vertrouwen, of vastlopen in hun emoties. Want een onvervulde kinderwens raakt niet alleen je lijf, maar ook je hart, je identiteit en je omgeving.

Cijfers en trends in 2025

In 2025 zien we dat steeds meer vrouwen op latere leeftijd aan kinderen beginnen. De gemiddelde leeftijd van vrouwen bij de geboorte van hun eerste kind ligt nu rond de 31,5 jaar. Dat is deels een bewuste keuze – eerst carrière, reizen, jezelf ontwikkelen – maar het betekent ook dat het moment waarop ‘we eraan toe zijn’ steeds dichter tegen de natuurlijke grens van vruchtbaarheid aan komt te liggen. Tussen je 30e en 35e begint de vruchtbaarheid al langzaam af te nemen, en vanaf 35 gaat het sneller.

Daarbij komt dat stress, leefstijl en hormonale disbalans steeds meer een rol spelen. We leven in een maatschappij waarin we veel van onszelf vragen, en waarin rust en ontspanning vaak op de laatste plaats komen. Voor een vruchtbaar lichaam zijn die factoren echter cruciaal.

De pijn van wachten – en de buitenwereld die niet wacht

Wat velen onderschatten, is hoe pijnlijk het is om te wachten op iets dat voor anderen vanzelf lijkt te gaan. Iedere zwangerschapsaankondiging, iedere kinderwagen op straat, iedere ‘Wanneer begin jij eraan?’ snijdt door je ziel. Zeker als mensen – vaak onbedoeld – over je gevoel heen walsen.

Opmerkingen als “Je moet het loslaten, dan komt het vanzelf” of “Jullie hebben in elk geval elkaar nog” zijn misschien lief bedoeld, maar voelen als zout in een open wond. Want een onvervulde kinderwens is rouw. Rouw om iets wat er nog niet is, maar waarvan je hele wezen voelt dat het er wél zou moeten zijn.

Mijn verhaal

Ik was 27 toen ik besloot dat ik klaar was om moeder te worden. Ik liet mijn Mirena-spiraal verwijderen en keek uit naar een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Maar mijn menstruatie bleef uit. Weken werden maanden, maanden werden een jaar. De huisarts vroeg me het aan te kijken – misschien moest mijn lichaam gewoon op gang komen. Maar mijn gevoel zei dat er iets niet klopte.

Na een doorverwijzing naar de gynaecoloog kwam al snel de oorzaak aan het licht: ik had een tumor op mijn hypofyse, officieel een hypofyseadenoom. Deze tumor verstoorde mijn hormoonhuishouding volledig. De hypofyse is een klein, maar cruciaal orgaan in je hersenen dat verantwoordelijk is voor de aansturing van je hormonen – waaronder die nodig zijn voor een gezonde menstruatie en ovulatie.

Wat volgde waren jaren van onzekerheid, behandelingen, hormonen, onderzoeken en vooral: wachten. Wachten op een cyclus, op ovulatie, op goed nieuws. Pas 3,5 jaar later hield ik mijn dochter voor het eerst in mijn armen. Een wonder, dat zwanger zijn uiteindelijk zo mooi en fijn was, had ik niet durven dromen na alles wat eraan voorafging.

Maar ook na de geboorte bleef het hormonale proces zwaar. Voor, tijdens en na mijn zwangerschappen voelde ik me geregeld uit balans. Dat is iets waar te weinig aandacht voor is: de nasleep houdt niet op bij een positieve test of een bevalling. Het laat sporen na – fysiek, hormonaal, emotioneel.

Niet alleen een medisch proces – maar een levensreis

Een uitgestelde zwangerschapswens is veel meer dan een medisch verhaal. Het is een diep menselijke ervaring die je hele zijn beïnvloedt. Je relatie, je zelfbeeld, je vertrouwen in je lichaam. En het is een verhaal dat gehoord mag worden. Niet weggemoffeld achter gesloten deuren, maar gedeeld, besproken, erkend.

Daarom wil ik met dit blog niet alleen mijn verhaal vertellen, maar ook dat van zovelen die worstelen met dezelfde pijn. Die zich elke maand opnieuw vastklampen aan hoop, om diezelfde hoop weer te moeten loslaten. Die zich onbegrepen voelen, vergeten, of zelfs schuldig – alsof hun lichaam hen in de steek laat.

ZON voor jou – ruimte voor jouw verhaal

In mijn studio, ZON voor jou in Doetinchem, werk ik dagelijks met vrouwen die deze reis maken. We praten, we ademen, we masseren, we helen. Want ook al is niet alles maakbaar, er is wél ruimte voor zachtheid, voor erkenning, voor kracht. Voor het leren vertrouwen op jezelf en je lichaam, ook als dat je op de proef stelt.

Je bent niet alleen. Je bent niet gek. Je mág verdrietig zijn, boos zijn, moe zijn van het wachten. En je mag ook vol vertrouwen blijven dromen. Zelfs als het pad anders loopt dan je had gehoopt.